بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ بِأَنفُسِهِمْ خَیْراً وَ قَالُواْ هَذَآ إِفْکٌ مُّبِینٌ
لَوْلَا جَآءُو عَلَیْهِ بِأَرْبَعَةِ شُهَدَآءَ فَإِذْ لَمْ یَأْتُواْ بِالشُّهَدَآءِ فَأُوْلَئِکَ عِندَ اللَّهِ هُمُ الْکَاذِبُونَ

چرا زمانى که تهمت را شنیدید، مردان و زنان با ایمان نسبت به خویش گمان خوب نبردند و نگفتند که این تهمتى بزرگ و آشکار است؟ چرا چهار شاهد بر صحّت آن تهمت نیاوردند؟ پس چون گواهان لازم را نیاوردند، آنان نزد خدا همان دروغگویانند. آیه 12 و 13 سوره نور

پیام ها:

1-  دامن زدن به شایعه و پخش آن، ممنوع است.

2-  مؤمنان در برابر آبروى یک «فرد» مسئول هستند.

3-  بنى آدم اعضاى یکدیگرند. تهمت به هر عضوى از جامعه‏ اسلامى، همانند تهمت به دیگر اعضاست.

4-   اصل اوّلیه در عمل مسلمان، صحت است، مگر جرم او با دلیل ثابت شود.

5-  در برابر شنیده‏ هاى ناروا در مورد مؤمنان، سکوت ممنوع است.

6-  جامعه‏ ساده دل، زودباور و یاوه ‏گو، توبیخ مى‏ شود. 
 

http://sokhanrani.iranseda.ir